مقدمه: از زمان ظهور نظریه اکلوژن نرمال، طرح درمان صحیح با و یا بدون کشیدن دندان بحث برانگیزبوده است. امروزه بیماران را میتوان با هر دو روش درمان کرد، اما همچنان این پیش فرض در بین تعدادی از دندانپزشکان وجود دارد که درمانهای ارتودنسی بدون کشیدن دندان عوارض کمتری دارد. هدف از این مطالعه بررسی تغییرات طول وعرض قوس فکی متعاقب درمانهای ارتودنسی بدون کشیدن دندان است.

مواد و روش ها: در این مطالعه تعداد ۲۰۰ جفت کست تشخیصی قبل و بعد از درمان متعلق به ۱۰۰ بیمار با میانگین سن ۲۱ سال و ±۶ ماه که حائز شرایط این مطالعه بودند و با استفاده از سیستم 0.18 Roth بصورت Non ext درمان شده بودند از آرشیو دانشکده دندانپزشکی شهید بهشتی مورد بررسی قرار گرفتند. انتخاب بیماران به صورت سرشماری (غیر تصادفی) بوده است. برای اندازه گیری متغیرهای این مطالعه از کولیس دیجیتالی با دقت ۰/۱ میلیمتر استفاده گردید.   

یافته ها: براساس یافته های این تحقیق تمامی متغیرهای مورد مطالعه طی درمان ارتودنسی بدون کشیدن دندان با افزایش تمامی پارامترهای قوس دندانی مواجه شدند و این افزایش در مورد تمامی متغیرها به جز عرض مابین کانین های مندیبل و طول انسیزال-کانین کاملاً معنی دار بوده است.

نتیجه گیری: درمان ارتودنسی بدون کشیدن دندان باعث افزایش معنی دار اکثر ابعاد قوس فکی میشود که این افزایش به صورتflaring   دندانی نمود می یابد.